போர்க் காலத்தில் ஊர்காவல் படைகள்!!

வாசகர்களே!

இலங்கையின் 30 வருடகால ஆயுதப் போராட்டத்தில் பல்வேறு இயக்கத்தினர்கள், ராணுவத்தினர் என்போரிற்கு அப்பால் சாமான்ய மக்களும் இப் போரில் பயன்படுத்தப்பட்டார்கள்.

இவை தமிழர் தரப்பில் மட்டுமல்ல, சிங்கள தரப்பிலும் ராணுவத்தால் பயன்படுத்தப்பட்டார்கள். விடுதலைப் புலிகள் எல்லைக் கிராமங்களைத் தாக்குவதற்கு இரண்டு முக்கிய காரணங்கள் இருந்தன.

ஒன்று, எல்லைக் கிராமங்களில் குடியேற்றப்பட்ட சிங்கள மக்களை அப் பகுதிகளிலிருந்து அப்புறப்படுத்துவது, அடுத்தது அந்த மக்களின் பாதுகாப்பிற்கு அதிக ராணுவத்தை ஈடுபடுத்த வைத்து தம்மீதான தாக்குதலைத் தணிப்பது என்பதுவாகும்.

ராணுவத்தினர் மிகவும் பயிற்றப்பட்டவர்கள் என்பதால் அவர்களை அதிக அளவில் போரில் ஈடுபடுத்துவது தேவை என்பதால் எல்லைக் கிராமங்களைப் பாதுகாக்க அங்குள்ள மக்களையே ராணுவம் ‘ ஊர்காவற் படை’  (Home Guards) என்ற பெயரில் திரட்டிப் பயன்படுத்தினர்.

இப் படையில் இணைந்தவர்கள் யார்? எதற்காக இணைந்தார்கள்? அதன் அனுபவங்கள் என்ன? என்ற விபரங்களைத் தொடர்ந்து பார்க்கலாம்.

1990 ம் ஆகஸ்ட் மாதமளவில் அம்பாறை மாவட்டத்தின் எல்லைக் கிராமங்களான முள்ளியன் குளம், பண்டாரதுவ ஆகிய பகுதிகளும், வவுனியா மாவட்டத்திலுள்ள நவமுவ கிராமமும் புலிகளால் தாக்கப்பட்டது.

மொறவேவ என்ற இடத்திலிருந்து ஹொரவ பொத்தான என்ற இடத்திற்கு பஸ் வண்டியில் பயணம் செய்த 26 பொது மக்களும், நீர்கொழும்பிலிருந்து புல்மோட்டை வழியாக கொக்குத்தொடுவாய் சென்ற 14 பொதுமக்களும் புலிகளால் கொல்லப்பட்டனர்.

செப்டெம்பர் மாதத்தில் அம்பாறை மாவட்டத்தின் உஹன கிராமம், வெள்ளாமுனை மீன்பிடிக் கிராமம் என பொதுமக்களின் மரணமும் தொடர்ந்தது.

இதனால் எல்லைக் கிராமங்களில் ராணுவமும், பொலீசாரும் குவிக்கப்பட்டனர். பொதுமக்களின் மரணங்கள் அதிகரித்தமையால் எல்லைக் கிராம மக்களிடையே தம்மைத் தாமே பாதுகாக்கும் ஏற்பாடுகள் ஆரம்பித்தன.

இந்த விழிப்புக் குழுக்கள் ஒழுங்கு வடிவில் செயற்படும் வகையில் ராணுவம் பயிற்சிகளை வழங்கி சில சிறிய ரக துப்பாக்கிகளையும் வழங்கினர்.

தத்தமது கிராமங்களைப் பாதுகாக்கும் வகையில் ஆயுதங்களை வழங்கியிருந்த போதிலும், புலிகளின் தாக்குதலின் போது அவர்கள் எவ்வாறு செயற்படுவார்கள்? என்பதில் ராணுவத்தினர் மத்தியில் சந்தேகங்கள் காணப்பட்டன.

ஆரம்பத்தில் சில தெரிவு செய்யப்பட்ட கிராமங்களில் உள்ள சகல ஆண்களிடமும் வயது வேறுபாடுகள் இல்லாமல் ஒரு துப்பாக்கிக்கு 5 ரவைகள் என்ற வீதத்தில் வழங்கப்பட்டன.

புலிகளின் ஆக்ரோஷமிக்க தாக்குதல்களுக்கு எதிராக அதாவது யானைகளின் தாக்குதலுக்கு எதிராக பூனைகள் போரிடுவார்கள் என எதிர்பார்ப்பது போல இவை அமைந்தன.

புலிகள் அக் கிராமங்களைத் தாக்கியபோது ஒரு சிலரைத் தவிர பலர் துப்பாக்கிகளைக் கைவிட்டு காடுகளுக்குள் பதுங்கியதே வரலாறாக அமைந்தன. பொதுமக்களிடமும் ஆயுதங்கள் வழங்கப்பட்டுள்ளதை உணர்ந்த புலிகள் தாமும் எச்சரிக்கையுடன் செயற்பட்டனர்.

ராணுவ உயர் அதிகாரிகளின் இத்தகைய தீர்மானங்கள் சில சமயங்களில் தவறான விளைவுகளைக் கிராமங்களில் ஏற்படுத்தியுள்ளன. ஏற்கெனவே குறிப்பிட்டது போல கிராமங்களில் உள்ள ஆண்கள் சகலரிடமும் துப்பாக்கியும், 5 ரவைகளும் வழங்கி கிராமத்தின் பிரதான பகுதிகளில் குழி பறித்துப் பதுங்கியிருக்கும்படி ராணுவம் கூறியது.

ஆனால் கிராமத்தவர் சிறிய குடிசைகளை அமைத்து அவற்றின் கூரைமேல் மணல் மூடைகளை அடுக்கி அதனையே பதுங்கு குழிகள் என்றனர். இவை கிராமத்தின் எல்லைப் பகுதிகளில் அமைக்கப்பட்டு, படுக்கை வசதிகளும் காணப்பட்டன.

ஆனால் உண்மையில் இப் பதுங்கு குழிகள் வெளிப் பார்வைக்கு அடையாளம் காண முடியாதவாறு அமைவதோடு, துப்பாக்கிச் சூட்டின்போது தாக்குப்பிடிப்பதாகவும் இருப்பது அவசியம். ஆனால் இவை அவ்வாறிருக்கவில்லை.

மாலையானதும் சில ஊர்க் காவலர்கள் இப் பதுங்கு குழிகளில் மாறி மாறி காவல் காப்பார்கள். இவர்களை மிக இலகுவாகவே அடையாளம் காணக்கூடியதான வகையில் அங்கு நிற்பதால் அவர்களையே புலிகள் முதலில் இலக்கு வைப்பார்கள்.

இந்த ஊர்க் காவலர்கள் பகலில் தமது ‘சேனை’யில் வேலை செய்வதும், இரவில் காவல் காப்பதுமாக செயற்படுவதால் தவிர்க்க முடியாமலேயே உறங்கிவிடுவார்கள்.

சில சமயங்களில் எவரும் வராமலும் இருப்பார்கள். நாம் எப்போதும் குறைந்தது இருவராவது காவலில் செயற்பட வேண்டும் என வற்புறுத்தினாலும் அவற்றை அவர்கள் அவ்வளவாக செவிமடுப்பதில்லை.

சில வேளைகளில் ஒருவர் தனியே விழிப்புடன் ஓருபுறம் பார்த்து நிற்கும்போது ஏனையோர் குழிகளில் உறங்குவார்கள். இத்தகைய தருணங்களில் பின்னால் வந்து அவரைத் தாக்கிய பின் ஏனையோரையும் தாக்கிய பின் தப்பி விடுவர்.

இத்தகைய ஏற்பாடுகளை நான் ஆரம்பத்தில் ஏற்கவில்லை. ஆனால் உயர் அதிகாரிகள் அக் கிராமத்தவர்களில் அதிக நம்பிக்கை வைத்து, தம்மைத் தாக்க வரும்போது அவர்களே தீவிரமாகச் செயற்படுவர் எனக் கருதினர்.

மிக நீண்ட இடைவெளிக்கு ஒன்றாக சில பதுங்கு குழிகளை மிக அகன்ற கிராமங்களில் அமைப்பதும், தாக்குதலுக்கு முன்னர் அவற்றை எதிரிகளால் அடையாளம் காண்பதும் இலகுவானது என்பதை உயர் அதிகாரிகளுக்கு பல தடவைகள் எடுத்துக் கூறியும் அவை அவர் காதுகளிற்கு எட்டவில்லை.

நான் என்னால் முடிந்த அளவிற்கு இச் செயற்பாடுகளின் பயனற்ற தன்மையை எடுத்தியம்பிய போதிலும் இறுதிப் பதிலாக ‘நாம் எதைக் கூறுகிறோமோ அதனை மட்டும் செய்தால் போதுமானது’ என்ற பதிலே கிடைத்தது.

இதனால் எவை அவர்களைத் திருப்திப்படுத்துமோ அவற்றை மட்டுமே நாம் மேற்கொண்டோம். இருப்பினும் எதிரியின் செயல்கள் குறித்து அதிக அனுபவம் உடையவர்கள் என்ற வகையில் இரவில் பதுங்கு குழிகளில் தங்காமல் சற்று அப்புறமாக மறைவாக பதுங்கியிருந்து எதிரிகள் குழிகளை நோக்கி வருகிறார்களா? என்பதை அவதானிக்கும்படி கூறினோம்.

இவற்றால் யாருமில்லாத குழிகளை நோக்கி எதிரிகள் தாக்கும் போது அவர்களை நோக்கி எதிர்பாராத இடங்களிலிருந்து பதில் தாக்குதல்கள் தொடக்கப்பட்டதால் எதிரிகள் மிகுந்த குழப்பம் அடைந்தார்கள். இத் தந்திரங்கள் பல விதங்களில் கிராமத்தவரைப் பாதுகாக்க உதவின.

ஊர்க் காவலர் படைகளில் இணைந்தவர்கள் சமூகத்தின் மிகவும் வறுமைப்பட்ட பிரிவினராகும்.இம் மக்கள் பயங்கரவாத தாக்குதல்களால் மட்டுமல்ல வறுமையின் கொடுமையாலும் பாதிக்கப்படுபவர்கள். அதனால் இப் படைகளில் இணைவதால் கிடைக்கும் சம்பளம் அவர்களது குடும்பத்தைப் பாதுகாப்பதற்குப் பெரும் உதவியாக அமைந்திருக்கும்.

ஊர்க் காவலர் பிரிவினர் தத்தமது கிராமத்திலுள்ள பொலீஸ் நிலையங்களுடன் இணைக்கப்பட்டிருப்பார்கள். அங்குள்ள பொலீஸ் அதிகாரிகளே அவர்களது சம்பளங்களை வழங்குவர்.

இதனால் சில பொலீஸ் அதிகாரிகள் அம் மக்களை ஏமாற்றிச் சம்பளங்களைச் சுரண்டியதும் உண்டு. இவற்றை உயர் அதிகாரிகளுக்குத் தெரிவித்தால் பழிவாங்கக்கூடும் என்ற அச்சத்தில் கிடைப்பதை வாங்கிச் செல்வர். இத்தகைய மிகவும் கஷ்ட நிலையிலுள்ள மக்களின் பணத்தை ஏமாற்றிப் பறிப்பது மிகவும் அவமானம் தரும் மோசடியாகும்.

சம்பளத்தைப் பெற்ற அக் காவலர்கள் பைகள் நிறைந்த பொருட்களுடன் குடும்பங்களை மகிழ்ச்சிப்படுத்தச் செல்வர். சிலர் முழுமையாகக் குடித்துச் செலவிடுவர். இவ்வாறு வறுமையில் வாடும் ஊர்க் காவலர்கள் தமது சம்பள தினத்தன்று தமது வீட்டுக்குச் செல்வதென்பது என் இதயத்தைத் தொடும் காட்சிகளாகும்.

இந்த மக்களுக்கு வேறு இடங்களில் நல்வாழ்வு கிடைத்திருக்குமாயின் இத்தகைய ஆபத்துகள் நிறைந்த எல்லைக் கிராமங்களை நோக்கி வந்திருக்க மாட்டார்கள். வறுமை மட்டுமே இத்தகைய ஆபத்துகளையும் கவனத்தில் கொள்ளாமல், தமது முதிர்ந்த பெற்றோரையும், இளம் சந்ததியினரையும் இங்கு கொண்டுவந்து சேர்த்திருக்கிறது.

இவ்வாறான துன்பம் நிறைந்த மக்களிடமிருந்து அவர்களின் சம்பளங்களிலிருந்து கொள்ளையிடும் பொலீஸ் அதிகாரிகளுக்கு இறைவன் எத்தகைய தண்டனை வழங்குவார்? என எண்ணி ஆச்சரியமடைகிறேன்.

நான் ஏற்கெனவே குறிப்பிட்டது போல துப்பாக்கியும், 5 ரவைகளும் பத்திரமாக உள்ளனவா? என்பதை நாம் அடிக்கடி பரிசோதிப்போம். இவ் வேளைகளில் பலரிடம் ஒரு ரவை மட்டுமே எஞ்சியிருக்கும்.

இவை பற்றி விசாரணை நடத்திய வேளைகளில் அவர்கள் மான் வேட்டைக்குப் பயன்படுத்தியது தெரிய வந்தது. இவர்கள் தமது பாதுகாப்பு பற்றி அல்லது விடுதலைப்புலிகளின் தாக்குதல் பற்றி எவ்வளவு மெத்தனமான போக்கை அனுசரித்தார்கள்? அவர்களைப் பொறுத்த வரையில் வேட்டையாடுவதற்கென துப்பாக்கிகள் கடவுளால் வழங்கப்பட்டதாகக் கருதினர்.

இவற்றிற்கு மத்தியிலும் ஊர்க் காவலர்கள் மத்தியில் துப்பாக்கிகள் உண்டு என்பதை எதிரிகள் தெரிந்திருந்தமையால் காலப் போக்கில் தாக்குதல்கள் தணிந்தன.

எல்லைக் கிராமப் பாதுகாப்பின் போது 10 ராணுவ உத்தியோகஸ்தர்களுடன் 30 – 40 வரையான ஊர்க் காவலர்கள் இணைக்கப்பட்டனர். இவை கிராமங்களின் பாதுகாப்பை மேலும் உறுதிப்படுத்தின.

அத்துடன் தத்தமது பகுதிகளின் பாதுகாப்பில் அப் பகுதி மக்களுக்கான நம்பிக்கையும் வளர்ந்தது. பல தருணங்களில் குடும்பங்களின் முக்கியஸ்தர்கள் துப்பாக்கிகளைத் தமது தோழில் சுமந்தவாறு சைக்கிள்களில் வலம் வருவதும், அதில் அவர்கள் பெருமை கொள்வதும் மகிழ்ச்சியான தருணங்களாக அமைந்தன.

ஆனாலும் எதிரிகளால் அவர்கள் தாக்கப்படும்போது அத் துப்பாக்கிகளைத் தூக்கி வீசி காடுகளுக்குள் ஓடி ஒழிந்து விடுவதுண்டு. சில சமயங்களில் இரவு வேளைகளில் பயப் பீதி காரணமாக துப்பாக்கி வேட்டுகளைத் தீர்த்து தமது மக்களைப் பதம்பார்த்த சம்பவங்களும் உண்டு.

கிராமங்களின் பாதுகாப்புப் பற்றிக் குறிப்பிடும்போது அத் தருணங்களில் எம்முடன் செயற்பட்ட இருவரைப் பற்றிக் குறிப்பிடுவது அவசியம். இவர்கள் தற்போது எம் மத்தியில் இல்லாத போதிலும் அவர்களின் பணி இலங்கை வரலாற்றில் பொறிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று எனலாம்.

அவர்களில் ஒருவர் டிம்புலாகல பௌத்த துறவிகள் மடத்தின் பிரதம பிக்கு வண. கிதலாகம சிறீ சிலலங்கார தேரர் ( Most Venerable Kithalagama Sri Seelalankara Thero) அடுத்தவர் தந்திரிமலை ராஜ மகா விகாரையின் பிரதம பிக்கு வண. குடகொங்கஸ்கட விமலஞான தேரர் (Venerable Kudakangaskada Wimalagnana Thero) என்போராகும்.

திம்புலுகல துறவிகள் மடம் கிழக்கு மாகாணத்தில் மதுறு ஓயா பிரதேசத்தில் உள்ளது. அங்கு நூற்றுக் கணக்கான இளைய, முதிய பிக்குகள் தியானத்தில் ஈடுபடுகின்றனர்.

இம் மடத்தின் பிரதான பிக்கு அங்கு மிகவும் கடுமையான கட்டுப்பாடுகளுடன் அதனை நடத்தி வருகிறார். கடும் மண்ணிற அங்கியை அணிந்துள்ள அவர் நீண்ட வெள்ளை நிறத் தாடியை வைத்திருப்பார்.

அவரது உரையும், நடத்தையும், உடல் மொழியும், அதிகாரமும் அவரது கண் பார்வையூடாக வெளிப்படும். அவரது கடுமையான கட்டுப்பாடுகள் காரணமாக இளம் பிக்குகள் மிக அமைதியுடன் கல்வியிலும், தியானத்திலும், சூத்திரங்களை ஆராதிப்பதிலும் கவனம் செலுத்துவர்.

இப் பிரதம குரு ஏதாவது தேவைக்காக வெளியில் செல்ல நேரிட்டால் இளம் பிக்குகள் பாடு கொண்டாட்டம்தான். அவர்கள் விளையாடச் சென்றுவிடுவார்கள்.

ஒரு நாள் பிரதம பிக்கு இல்லாத வேளையில் நான் அங்கு செல்ல நேர்ந்தது. 7 வயது மதிக்கத் தக்க இளம் பிக்குகள் என்னை நோக்கி பழைய ரயர்களை உருட்டியவாறு ஓடி வந்தனர். சிலர் ஒழித்து விளையாடினர்.

மேலும் சிலர் இவர்களின் செயல்களை ரசித்து மகிழ்ந்தனர். அப்போது பிரதம பிக்கு அங்கு வருவது தெரிந்ததும் தமது புத்தகங்களை எடுத்துப் படிப்பது போல் பாசாங்கு செய்வதும், தியானத்தில் ஈடுபடுவது போலவும் இருந்தனர்.

தனது சீடர்களைத் தியானத்தில் இருத்திய பின் தனது முழு நேரத்தினையும் கிராம மக்களின் பாதுகாப்பிற்கே செலவிட்டார். எல்லைப் புறங்களில் வீடுகளை அமைப்பது, பாடசாலைகளை ஆரம்பிப்பது, அரச உதவியுடன் வைத்திய நிலையங்களை நிறுவுவது, ராணுவம், பொலீஸ், ஊர்காவற்படை என்பவற்றுடன் இணைந்து செயற்படுவது என பல உதவிகளில் முன்னின்றார்.

அவர் எப்போதுமே தேசத்தை நேசித்தார். அவருடன் பல வேளைகளில் நெருங்கிப் பழக நேர்ந்ததால் கிடைத்த நட்பின் காரணமாக ஒருநாள் அவரிடம் ‘ஏனையோரைத் தியானம் செய்யும்படி கூறி நீங்கள் மட்டும் சமூக சேவையில் ஈடுபடுகிறீர்களே, ஏன்?’ என வினவினேன்.

அவர் உடனடியாகவே ‘கொலையாளிகளான புலிகள் எமது நாட்டையும், கிராமத்து அப்பாவி மக்களையும் வெட்டிக் கொலை செய்யும்போது என்னால் எவ்வாறு நிர்வாணத்தை அடைவதற்காக தியானிக்க முடியும்? முதலில் மக்களைப் பாதுகாப்போம் பின்னர் வாய்ப்புக் கிடைத்தால் அல்லது அடுத்த பிறவியிலாவது தியானிப்போம்’ என்றார்.

அப்போதுதான் மரணத்தின் உண்மையான ஆழத்தையும், அவரது பங்களிப்பினையும் அவரது வார்த்தைகள் மூலமாக உணர்ந்தேன். அவர் தனது வண்டியில் ஆயுதம் தரித்த இரண்டு ராணுவத்தினருடன் ஒவ்வொரு எல்லைக் கிராமத்திற்கும் சென்று வருவார்.

அவ்வாறான அப் பிரதம பிக்கு 1995ம் ஆண்டு மே 26ம் திகதி தனது விகாரைக்குச் சொந்தமான வயலுக்குச் செல்கையில் கடத்திக் கொலை செய்யப்பட்டார்.

( மீண்டும் தொடரும்)

மேஜர் ஜெனரல் கமல் குணரத்ன
தொகுப்பு : வி. சிவலிங்கம்