ராணுவ அதிகாரிகளின் மரணங்களில் பிரேமதாஸ தொடர்பு? : ‘நந்திக் கடலை நோக்கிய பாதை’… -வி.சிவலிங்கம்

வாசகர்களே!

லெப்ரினன்ட் ஜெனரல் டென்சில் கொப்பேகடுவ, மேஜர் ஜெனரல் விமலரத்ன மற்றும் பலரின் மரணங்கள் பொதுமக்கள் மத்தியில் பெரும் கிளர்ச்சியை ஏற்படுத்தியிருந்தன.

ஜெனரல் டென்சில் கொப்பேகடுவவின் இறுதிச் சடங்கு நிகழ்வுகள் பெரும் குழப்பத்தின் பின்;னணியில் இடம்பெற்றன. இச் சம்பவங்களைத் தொடர்ந்து இதர அதிகாரிகளின் இறுதிக் கிரியைகளில் இடம்பெற்ற நிகழ்வுகளைத் தொடர்ந்து பார்க்கலாம்.

சிங்கள மக்களால் மிகவும் நேசிக்கப்பட்ட லெப்ரினன்ட் ஜெனரல் டென்சில் கொப்பேகடுவவின் மரணச் சடங்குகள் முடிவடைந்த மறுநாள், மேஜர் ஜெனரல் விமலரத்தனவின் இறுதிச் சடங்குகள் கொழும்பு பொது மயானத்தில் இடம்பெற்றன.

இங்கும் திரளான மக்கள் கலந்து கொண்டனர். இங்கும் மக்கள் மிகவும் அமைதியற்றுக் காணப்பட்டனர்.

‘கஜபா’ படைப் பிரிவின் சார்பில் விசேட இரங்கல் செய்தியை வழங்க ராணுவத் தலைமை என்னை நியமித்திருந்தது. இது எனக்குக் கிடைத்த சிறந்த கௌரவம் என எண்ணினேன்.

என் மனதில் வருத்தமும், பெருமையும் நிறைந்திருந்தது. ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் முன்னிலையில் தாய் மண்ணின் சிறந்த புதல்வனின் வரலாற்றைக் கூறுவது பெரும் சிறப்பு எனக் கருதினேன்.

ஓலிவாங்கி முன்னால் சென்று கோவையைத் திறந்து அதனைப் படிக்க ஆரம்பித்த போது என் கண்கள் கண்ணீரால் நிறைத்திருந்தன. இதனால் மிகவும் ஆறுதலாகவே படிக்கத் தொடங்கினேன்.

எனது உணர்வுகளோடு ஓர் போராட்டம் நடத்தும் நிலையில் காணப்பட்டேன். அந்த உரையின் ஒரு பகுதி இவ்வாறு கூறிச் செல்கிறது.

“எனது பிரியமுள்ள தந்தையே, எமக்கெல்லாம் இல்லமாக  அமைந்த ‘கஜபா’ படைப் பிரிவை உருவாக்கினார்” என என் முன்னால் உள்ள அந்த வீர மனிதரின் காத்திரமிக்க பூதவுடலை நோக்கிப் பேச ஆரம்பித்தேன்.

ஆனால் எனது கவலையைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. கண்ணீர் பொல பொல எனச் சொரிந்தது.

சிறிது நேரத்தில் சற்று நிமிர்ந்து பார்த்த போது காலம் சென்ற மேஜர் ஜெனரல் விமலரத்ன குடும்பத்தினர் என்னைப் பார்த்தபடி கண்ணீர் விட்டு அழுது கொண்டிருந்தனர்.

சமய அனுஷ்டான நிகழ்வுகள் மரணச் சடங்கிற்கு முன்னதாகவே ‘கடவத்த’ என்ற இடத்திலுள்ள அவரது சகோதரரின் இல்லத்தில் இடம்பெற்றிருந்தன.

அங்குதான் அவரின் பூதவுடல் பொதுமக்களின் இறுதி மரியாதைக்காக வைக்கப்பட்டிருந்தது. அவ் இறுதிக் கிரியைகளின் போது அங்கிருந்த பௌத்த பிக்கு ஒருவர் வழங்கிய உரை பலரின் சிந்தனையை நெருடுவதாக அமைந்திருந்தது. அவர் தனது உரையில்

‘விமலரத்ன அவர்களே! நாம் வேறு பல மரணச் சடங்குகளுக்குச் செல்லும் போது, மரணித்தவரை ‘நிர்வாண’ என்ற முத்தி நிலையை அடைய வேண்டுமென ஆசீர்வதிப்போம்.

ஆனால் நீங்கள் அவ்வாறான ‘நிர்வாண’ நிலையை அடைவதை நாம் விரும்பவில்லை. ஏனெனில் உங்களின் கடமை இன்னமும் முடியவில்லை.

நீங்கள் மீண்டும் எமது மண்ணில் பிறந்து, எமது நாட்டைப் பயங்கரவாதத்திலிருந்து மீட்டெடுத்து எம் எதிர்காலச் சந்ததியினர் அமைதியோடும், சமாதானத்தோடும் வாழ்வதை உறுதி செய்ய வேண்டும்.

அதன் பின்னரே நீங்கள் ‘நிர்வாண’ நிலையை எய்த வேண்டும்.’ என உரைத்த போது அங்கிருந்த பலரும் தலையாட்டி ஆமோதிப்பதை அவதானித்தேன்.

denzil kobbekaduwa

சமயச் சடங்குகள் முடிவடைந்து கடவத்தையிலுள்ள அவரது சகோதரரின் இல்லத்திலிருந்து அவரின் பூதவுடல் வெளியில் எடுத்து வரப்பட்ட போது இரண்டு அரசாங்க ஆதரவு மாகாணசபை உறுப்பினர்கள் திடீரென அங்கு வந்து தொலைக்காட்சிக் கமராக்களுக்கு அகப்படும் வகையில் சடலத்தைத் தாங்கிய பேழையின் முன்னிலையில் காட்சி அளித்தனர்.

மிகவும் மலிவான இந்த நகைச்சுவை அரசியல் தந்திரத்தினை நான் நன்கு அவதானித்தேன்.மரணித்த ராணுவத் தளபதிக்கு மரியாதை செலுத்துவதை விட தமது பிரசன்னம் தொலைக் காட்சியில் இடம்பெற வேண்டும் என்பதில் கவனம் செலுத்திய அந்த இரு மாகாணசபை உறுப்பினர்களையும் அங்கிருந்து அகற்றுவதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தேன்.

பொதுமக்கள் மிகவும் அமைதியற்று, உணர்ச்சி வசப்பட்டவர்களாக இம் மரணச் சடங்கின் போதும் காணப்பட்டனர். பொலீசார் முரட்டுத்தனமாக கண்ணீர் புகைக் குண்டுகளை மக்கள் திரளுக்குள் வீசினர்.

இவை ஜெனரல் விமலரத்னவின் குடும்பத்தினரையும் பாதிக்கத் தவறவில்லை. மக்களின் உணர்வுகளைப் பொலீசார் புரிந்து கொண்டதாகக் காணப்படவில்லை.

வெண்கலக் கடைக்குள் யானை புகுந்தது போல மக்கள் பொலீசாரால் தாக்கப்பட்டதால் அவர்கள் மிகவும் கோபமடைந்து காணப்பட்டு ஜனாதிபதி பிரேமதாஸவையே குற்றம் சாட்டினர்.

கொலையுண்ட ராணுவத் தளபதிகளின் மரணச் சடங்குகள் முடிவடைந்த ஒரு வாரம் கடந்த நிலையில் ராணுவ தொழில் நுட்ப ஆய்வுக் குழுவின் செயலாளராக நான் நியமிக்கப்பட்டேன்.

ராணுவத்தினருக்கான சீருடைகளைத் தயாரிப்பதற்கான பொருத்தமான துணி வகைகளைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பணி இக் குழுவினருடையதாகும்.

ராணுவத்திலுள்ள மூத்த பிரிகேடியர் ஒருவர் இக் குழுவின் தலைவராக நியமிக்கப்பட்டிருந்தார்.  இவர் தனது ராணுவ சேவைக் காலத்தில் உருப்படியாக எதையும் சாதித்தவர் அல்ல.

இருப்பினும் ஏதோ ஒரு வகையில் இப் பதவியில் நியமிக்கப்பட்டார். இக் குழுவில் இரண்டு கேணல்களும், துணிகளின் தரத்தைத் தீர்மானிப்பதில் நிபுணத்துவம் வாய்ந்த சிவிலியன் ஒருவரும் நியமிக்கப்பட்டிருந்தனர்.

ஒரு நாள் இக் குழுவின் கூட்டம் ஒழுங்கு செய்யப்பட்டிருந்தது. அப்போது கிடைத்த தேனீர் இடைவேளையின் போது ராணுவச் சீருடைக்கான தரத்தைத் தீர்மானிப்பதில் நிபுணத்துவம் வாய்ந்த அந்த சிவிலியன் உறுப்பினர் ‘மேஜர் ஜெனரல் விமலரத்னவின் படுகொலை ராணுவத்திற்கு ஏற்பட்ட பேரிழப்பு அல்லவா? என வினவினார்.

அப்போது அந்த பிரிகேடியர் தனது மீசையை முறுக்கியவாறு மிகவும் சாதாரணமாகவே ‘ராணுவத்திற்குள் அவ்வாறான ஒரு நிலை இல்லை.

அந்த இடைவெளியை நிரப்ப மேலும் பலர் உள்ளார்கள். நான் இறந்தாலும் யாரோ ஒருவர் அந்த இடத்தை நிரப்புவார். ராணுவம் என்பது நிரப்ப முடியாத ஸ்தாபனம் அல்ல’ என்றார்.

அந்தச் சிவிலியன் உறுப்பினருக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டது. சுற்று முற்றும் எம்மைப் பார்த்தார். எங்கள் நாவில் வார்த்தைகள் வரத் துடித்தன. அவர் உயர் அதிகாரி என்பதால் மௌனமாக இருந்தோம்.

இரண்டாவது தேனீர் இடைவேளை வந்த போது நான் அந்தச் சிவிலியன் உறுப்பினரை நோக்கி ‘ இந்தப் பிரிகேடியர் இல்லாது போனால் ஓர் ஆரம்பப் பள்ளி மாணவனைப் போட்டு அதை நிரப்ப முடியும்.

ஆனால் கொப்பேகடுவ, விமலரத்ன போன்றோரின் இடைவெளியை நிரப்ப முடியாது.’ எனக் கூறினேன். அதற்குப் பதிலளித்த அந்தச் சிவிலியன் பிரமுகர் எனது தோளைத் தட்டியபடி ‘கமல்!

சாதாரண பிரஜையாகிய எனக்கு டென்சில், விமலரத்ன ஆகியோரின் பெறுமதி விளங்குகிறது.ஆனால் ராணுவத்திலுள்ள சிலருக்கு இந்த மனிதர்களின் பெறுமதி தெரியாமல் இருப்பதால்தான் இவ்வாறான மடைத்தனமான வார்த்தைகளை உதிர்க்கிறார்கள். இவ்வாறு பேசுவது கவலையைத் தருவதாகவும், ஏற்க முடியாமல் உள்ளதாகவும் இருக்கிறது’ என அவர் தெரிவித்தார்.

ராணுவத்தின் சிரேஷ்ட உறுப்பினர்களாகிய இவ்விருவரும் ராணுவத்திற்கும், நாட்டிற்கும் பாரிய இழப்பாகும்.

ஜனாதிபதி பிரேமதாஸ அவர்களின் மீதான வதந்திகளும், குற்றச்சாட்டுகளும் தொடர்ந்தது மட்டுமல்ல இம் மரணத்திற்குக் காரணமாகவிருந்த ராணுவ அதிகாரிகள் குறித்தும் பேசப்பட்டன. இத்தகைய கருத்துகளுக்கு நான் எதுவும் உதவவில்லை.

சில வருடங்களின் பின்னர் ஓர் சம்பவம் துர்அதிர்ஸ்டவசமாக நிகழ்ந்தது. ரோகினி ஹத்துருசிங்க என்ற பெண்மணி ஊடகங்களுக்குத் தெரிவித்த கருத்துக்கள் எம்மை ஆச்சரியத்தில் தள்ளின.

‘கஜபா’ படைப் பிரிவிலுள்ள ஓர் ராணுவ அதிகாரியின் மனைவி என தன்னை அடையாளப்படுத்திய அப் பெண்மணி இவ் ராணுவ அதிகாரிகளின் மரணத்தின் பின்னால் பல சூழ்ச்சிகள் நிறைந்திருப்பதாக தெரிவித்திருந்தார். அதில் ஜனாதிபதி பிரேமதாஸவும் சம்பந்தப்பட்டிருப்பதாகவும் தெரிவித்திருந்தார்.

மேஜர் ஜெனரல் டென்சில் கொப்பேகடுவ பயணம் செய்த வாகனத்தில் குண்டு பொருத்தப்பட்டிருந்ததாகவும், பிரிகேடியர் விமலரத்ன தற்செயலாக அதில் பயணிக்க நேர்ந்தது எனவும் கதை ஒன்று சோடிக்கப்பட்டிருந்தது.

இச் செய்தி நாடு தழுவிய ரீதியில் பெரும் ஆச்சரியத்தை எழுப்பியது. இக் கட்டுக் கதைகளை நம்பிய சில மடையர் கூட்டம் கிரிபத்கொட சந்தியில் நிறுவப்பட்டிருந்த மேஜர் ஜெனரல் விமலரத்னவின் உருவச் சிலையை அடித்து நொருக்கினர்.

இருப்பினும் நாட்கள் செல்லச் செல்ல உண்மை வெளியாகியது. ரோகினி ஹத்துருசிங்கவின் பொய் அம்பலமாகியது. ஆனாலும் பாதிப்பு நிகழ்ந்துவிட்டது.

பொலீசார் இப் பிரச்சனையை விசாரித்து ரோகினி ஹத்துருசிங்க மீது வழக்குத் தொடர்ந்து அவருக்குப் பல ஆண்டுகள் சிறைத் தண்டனை பெற்றார்.

premadasa

இச் சம்பவங்களைப் பின்னோக்கிப் பார்க்கும் போது மக்கள் எந்தக் கதையையும் நம்பும் நிலையில் இருந்தமையையும், அதற்காக எந்த நல்ல மனிதரையும் இழிவுபடுத்தும் நிலைக்குச் சென்றிருந்த போக்குகளும் இறுதியில் அவ்வாறான நல்ல மனிதர்களும் அக் கொடுமைகளுக்குப் பலியாகிச் சென்றதையும் காணக்கூடியதாக உள்ளது.

சில வருடங்கள் கழித்து ஜனாதிபதி சந்திரிகா பண்டாரநாயக்கா அதிகாரத்திற்கு வந்ததும் இந்த ராணுவ அதிகாரிகளின் மரணம் குறித்து விசாரணைக் குழுவை நியமித்திருந்தார்.

அப்போது ஊர்காவற்றுறையிலுள்ள ‘கஜபா’ படையின் 6வது பிரிவின் கட்டளைத் தளபதியாக நான் நியமிக்கப்பட்டிருந்தேன்.

அந்த ஆணைக் குழுவின் தலைவராக உயர் நீதிமன்ற சிரேஷ்ட நீதிபதி திஸ்ஸ டயஸ் பண்டாரநாயக்கா நியமிக்கப்பட்டிருந்தார்.

இவர் தலைமையிலான குழுவினர் ஊர்காவற்றுறை வந்து விசாரணைகளை மேற்கொண்ட போது என்னால் முடிந்த வரையில் அவர்களது மரணத்தில் சூழ்ச்சிகள் நடைபெறவில்லை என்பதற்கான விபரங்களைச் சமர்ப்பித்திருந்தேன்.

அத்துடன் அப் பரிதாப மரணங்களுக்கான காரணம் நிலக் கண்ணி வெடி என்பதைத் தெளிவுபடுத்த முயற்சித்தேன். இருப்பினும் எனது விளக்கங்களை ஏற்றுக் கொள்ளும் நிலையில் அந்த நீதிபதிகள் இருக்கவில்லை.

அவர்கள் ராணுவ அதிகாரிகள் பயணித்த அதே மாதிரியான இரண்டு வாகனங்களைத் தருவித்து அச் சம்பவம் போன்ற நிகழ்வு ஒன்றினை மீண்டும் உருவாக்கியிருந்தார்கள்.

குண்டு பொருத்திய வாகனம் வெடித்துச் சிதறியது. ராணுவ அதிகாரி என்ற வகையில் அந்த இரண்டு வாகனங்களையும் தேவையில்லாமல் வெடித்துச் சிதற வைத்த சம்பவம் மனதிற்கு மிகவும் உறுத்தலாக இருந்தது.

ஆனாலும் அந்த இரண்டு சந்தர்ப்பங்களிலும் ஏற்படும் பாதிப்பின் வித்தியாசங்களை அறியவே நீதிபதிகள் அவ்வாறு மேற்கொண்டிருந்தனர்.

அவர்களின் மரணங்கள் பற்றிய விபரங்கள் எதுவானாலும் இழப்பு என்பது சாதாரணமான ஒன்றாக இல்லை. அவர்கள் என்றும் நினைவு கொள்ள வேண்டிய மனிதர்களாகும்.

( மேலும் தொடரும் )