அப்பாவிற்கு அழத்தெரியாது!
குடும்பத்திற்காக மாடாய் உழைத்த போதும்!
பிள்ளைகளின் பசியாற்ற ஓடாய் தேய்ந்த போதும்!
என்னடா வாழ்க்கை இது என ஒருநாளும் அழுதிருக்கமாட்டார்!
மனைவியை நெஞ்சில் சுமந்து!
பிள்ளைகளை தோளில் சுமந்து!
குடும்ப பொறுப்புகளை தலையில் சுமந்து!
போகும் வழி தெரியாமல் விழிபிதுங்கி நின்ற போதும்!
தான் கலங்கினால் குடும்பம் உடைந்துவிடும் என கல்லாய் நின்றவர்!
நாம் அவரை கல்லெனவே நினைத்துவிட்டோம்!
அம்மாவிடம் ஒட்டிக்கொள்வோம்!
அப்பாவிடன் எட்டி நிற்போம்!
முகம் கொடுத்து பேசிய வார்த்தைகள் சொற்பம் என்போம்!
ஆனால் தோல்வியில் துவளும் போது பிடித்துகொள்ள அப்பாவில் கைகளை தான்
முதலில் தேடுவோம்!
நம்மை அள்ளி அணைத்து
முத்தமிட்டதில்லை என்றாலும்!
தள்ளி நின்று உணர்ச்சி வெள்ளத்தில்
ததும்பும் ஜீவம் அது!
நாம் திண்ணும் சோறும்!
உடுத்தும் உடையும்!
படித்த படிப்பும்!
அப்பாவின் வேர்வையில்தான் என
ஒருநாளும் அவர் சொல்லிக்காட்டியதில்லை!
நேரில் நம்மிடம் நாலு
வார்த்தை கூட போசாதவர்!
ஊர்முழுக்க நம்மை பற்றிதான் பெருமையாக பேசிதரிவார்!
அப்பாவின் பாசத்தை அங்கலாய்க்கும் நாம்!
அப்பாவின் பாசத்தை உணரக்கூட இல்லையோ!
நமக்கு மீசை முளைத்தால் அவர் குதூகளிப்பார்!
தோளுக்கு மேல் வளர்ந்துவிட்டால் அவரே உயரமானதான உணர்வார்!
வாழ்க்கையில் நம்மை முன்னே நடக்கவிட்டடு பின்னே நின்று பெருமிதத்துடன் ரசிப்பார்!
நம் வாழ்க்கையில் பின்னால்..
அப்பா எப்போதுமே இருப்பார்!
