ஒரு மனிதன் இறந்த பின்பு சொர்க்கம் அல்லது நரகத்திற்கு செல்வான் என்பது அனைவருக்கும் தெரிந்த ஒன்று, அதோடு ஒரு ஆன்மா நரகத்திற்கு சென்றால் அங்கு என்னவெல்லாம் துன்ப்பப்டுத்தப்படுவார்கள் என்பதையும் நாம் கேள்விபட்டிருப்போம்.
ஆனால் அதற்கு இடைபட்ட காலத்தில், அதாவது இறப்பிற்கு பிறகு, எமலோகத்தை அடைவதற்கு முன்பு அந்த ஆன்மாவிற்கு என்ன ஆகிறது, அது இங்கிருந்து எப்படி எவ்வளவு தூரத்தில் எமலோகம் செல்கிறது? எமலோகம் எவ்வளவு தூரத்தில் உள்ளது? இதற்கிடையில் நடக்கும் துன்பங்கள் என்ன? இப்படி பல தகவல்களை நாம் இதில் பார்ப்போம்.
ஒரு மனிதனின் இறப்பிற்கு பின் நடக்கும் நிகழ்வுகளை, நமக்கு விரிவாக சொல்கிறது கருடபுராணம்.
அதன் படி ஒரு மனிதனின் ஆயுட்காலம் முடிந்த பிறகு, அவனது ஜீவனை பிரித்து வரும் படி, தன் தூதர்களிடம் கூறுவார் எமதர்ம ராஜா.
விகாரமான மூன்று வகை தூதர்கள் அந்த ஜீவனை காற்றின் உருவமான தேகத்தில் அடைத்து, எமலோகத்திற்கு அழைத்து செல்வார்கள்.
எமலோகம் என்பது இங்கிருந்து என்பத்தாறாயிரம் காத தூரத்தில் உள்ளது. ஒரு காத தூரம் என்பது 7 கி.மீற்றர். அப்படி இதோடு சேர்த்து பார்த்தால், 6, 02,000 கி.மீற்றர் வருகிறது.
இவ்வளவு தூரத்தையும் சில நொடிகளில் கடந்து, அந்த ஜீவனை எமலோகத்திற்கு கூட்டி செல்வார்கள் தூதர்கள். அதன் பின் அந்த ஜீவன் எமதர்மராஜாவின் முன்பு நிறுத்தப்படும்.
அவர் தூதர்களை நோக்கி, ஏ கிங்கரர்களே இந்த ஜீவனை மீண்டும் கொண்டு சென்று, அவன் வீட்டிலே விட்டு விட்டு 12-ஆம் நாள் கழிந்த பிறகு, முறைப்படி மீண்டும் நம் சபை முன்பு நிறுத்துங்கள் என்று கட்டளையிடுவார்.
உடனே அந்த தூதர்கள் நொடிப் பொழுதில் அந்த ஜீவனை, அதன் இல்லத்தில் விட்டு விட்டு செல்வார்கள். ஆவியாக இருக்கும் அந்த ஜீவனோ, உடல் இடுகாட்டில் அடக்கம் செய்யப்படுவதை கண்டு, அழுது ஓழமிடுமாம்.
அதன் பின் இடுகாட்டில் இருந்து வந்து, தான் வாழ்ந்த வீட்டின் முன்பு நின்று, பசி, தாகத்தால், பீடிக்கப்பட்டு கதறி நிற்குமாம்.
அதனைத் தொடர்ந்து அந்த ஜீவனின் பிள்ளைகள், அதற்கு கொடுக்கும் பிண்டத்தை உண்டு, பத்து நாட்களில் பிண்டத்தால் ஆகும், ஜகிரதம் அந்த ஜீவனுக்கு முழுமையாக உருவாகும்.
12-ஆம் நாளில் தன் பிள்ளைகளால் செய்யப்படும், காரியத்தன்று பிண்டத்தை உண்டு, 13-ஆம் நாள் மீண்டும் எமதூதர்கள் வந்து, அந்த ஜீவனை பாசக்கயிற்றால் கட்டி அழைத்து செல்வார்கள்.
அந்த சமயத்தில், அந்த ஜீவன் தன் வீட்டை திரும்பி, திரும்பி பார்த்து கதறி அழுது கொண்டே எமலோகம் செல்லத் துவங்கும்.
ஆனால் முன்பு போன்று இப்போது ஒரு நொடியில் எம்லோகம் வந்துவிடாது. இங்கிருந்து அந்த ஜீவன் நடந்தே எமலோகம் செல்ல வேண்டும்.
நாள் ஒன்றிற்கு 247 காத தூரம் இரவு, பகலாக நடந்து செல்ல வேண்டும். அப்படி செல்லும் வழியெங்கும் பாதை மிகவும் கரடு முரடாக இருக்கும். தன் மனைவி, மக்களோடு வாழ்ந்த காலத்தில் தான் அடைந்திருந்த இன்பத்தை நினைத்து, துன்பத்தில் பசியாலும், தாகத்தாலும் மெலிந்து, சோர்வுற்று, இளைத்து, ஐயோ என்று அலறியவாரே, எம தூதர்களிடம் அடி பட்டு, மிதிபட்டு செல்லுமாம் அந்த ஜீவன்.
இந்த பூலோகத்தில் எப்படி பல நகரங்கள் இருக்கிறதோ, அதே போன்று இங்கிருந்து எமலோகம் செல்லும் வழியில் பல நகரங்கள் இருக்குமாம். அந்த ஜீவன் இறந்த 28-ஆம் நாளில் பூமியில் அதன் புதன்வனால் செய்யப்படும், பிடாரத்தை உண்டு, 30-ஆம் நாள் யாம்யகம் என்ற நகரத்தை அடையும்மாம்.
இப்படி அடுத்தடுத்த மாதங்களில் தன் புதன்வனால் கொடுக்கப்படும் பிண்டத்தை கொண்டு அவ்யாமியம், செளரி, குருரபுரம் உள்ளிட்ட நகரங்களை கடந்து செல்லுமாம் அந்த ஜீவன்.
அடுத்ததாக, கிரெளஞ்சம் என்ற ஊரை அடைந்து, ஆறாவது மாதத்தில் தன் மகன் தனும் பிண்டத்தை உண்டு, தன் வாழ்வில் நினைந்தவற்றை நினைத்து புலம்பி தவிக்குமாம் அந்த ஜீவன்.
உடனே அங்கிருக்கும் எம தூதர்கள், அந்த ஜீவனின் வாயிலே அடிப்பார்களாம். அப்படியே வருத்ததோடு செல்கையில், கோர ரூபம் உடைய பல்லாயிரம் படகோட்டிகள், அதன் முன்பு ஓடி வந்து, நீ வாழ்வில் பசு தானத்தை செய்துள்ளாயா? அப்படி சென்றிருந்தால் நீ அடுத்து கடந்து செல்ல வேண்டிய வைதரணி நதியை இனிதே கடக்க நாங்கள் உதவி செய்வோம், இல்லையெல் சாக்கடையை விட ஆயிரம் மடங்கு மோசமான அந்த நதியில், உன்னை தள்ளி, நாங்கள் மூழ்கடிப்போம்.
அதில், இரத்தம், மலம், சிறுநீர் போன்றவை கலக்கப்பட்டிருக்கும், அதை நீ கடக்க வேண்டும் என்று கூறுவார்களாம்.
ஒரு மனிதன் தான் வாழும் காலத்தில் பசுதானம் செய்வதன் மூலம், அவனின் ஆத்மா வைதரணி நதியை எளிதில் கடக்கலாம்.
பசுதானம் என்பது முழுமனதோடு செய்திருக்க வேண்டும். அதே போன்று அந்த பசுவை பாசோத்தோடு கவனித்து கொள்ளும், எளிய மனிதருக்கே அந்த தானமானது, வழங்கப்பட்டிருக்க வேண்டும்.
ஒரு வேளை அந்த ஜீவன் பூமியில் இருந்த காலத்தில், அந்த தானத்தை செய்யாமல் இருந்திருந்தால், அந்த ஜீவனுடைய மகன் செய்திருந்தால், அந்த பலன் அதன் ஜீவனுக்கும் கிடைக்கும்.
அதன் மூலம் அந்த ஜீவன் வைதரணி நதியை எளிதில் கடந்து, எமனுக்கு இளையோனாகிய விசித்திரன் என்பவனின் பட்டனத்தை அடையும்.
அதன் பின் தன் புதல்வன் தரும் பிண்டத்தை உண்ணும் போது, அங்கு பல பிசாசுகள் பயங்கர தோற்றத்துடன் தோன்றி, அந்த ஜீவனை பார்த்து, அடே மூடனே, நீ பூலோகத்தில் வாழ்ந்த காலத்தில், யாருக்குமே தானம் செய்யாமல் இருந்திருந்தால், உனக்காக உன் புதல்வன் படைக்கும் அன்னமானது, உன் கைக்கு கிடைத்தும், அதை நீ ஆவலோடும், பசியோடும், புசிக்க நினைக்கும் போது பிசாசுகள் அதை பிடுங்கி சென்றுவிடும் என்று கூறி, தானம் செய்யாத ஜீவன்களுக்கு படைக்கும் பிண்டங்களை அந்த பூதங்கள் பிடுங்கி கொள்ளும்.
அதன் காரணமாக அந்த ஜீவன், தான் வாழும் காலத்தில் செய்த இழிவான செயல்களை எண்ணி, அழுது கொண்டே அந்த இடத்தை கடக்கும்.
இப்படி 7 மாதங்கள் கடந்த பிறகு, பூலோகத்தில் அந்த ஜீவனை நினைத்து, அதற்குரிய அன்னதானம் செய்ய வேண்டும்.
அந்த ஜீவன் துக்கதம், அதத்தம், சீதாப்ரம், உள்ளிட்ட நகரங்களை கடந்து, 12-வது மாதம் முடிந்த பிறகு, தனக்குரியோர் படைக்கும் பிண்டத்தை உண்டு, எமபுரிபட்டனமாகிய வைவஸ்வத பட்டினத்தை அடையும்.
அங்கு அந்த ஜீவனின் பாவ, புண்ணியங்களை எடுத்துரைப்பதற்காக, 12 பேர் இருப்பார்கள்.
அவர்களை 12 சிரவணர்கள் என்று அழைப்பர். அவர்கள் அந்த ஜீவனின் பாவ, புண்ணியங்களை, எமதர்மராஜாவிடம் எடுத்துரைத்த பிறகு, அதற்கு ஏற்றார் போல் அந்த ஜீவனுக்கு தண்டனை கிடைக்கும்.
ஆக, நல்லது செய்யாது ஒரு ஆன்மா இறந்த பிறகு, அது எமலோகத்தை அடையவே ஒரு வருடம் ஆகிறது. அதற்குள்ளாகவே அந்த ஆன்மா, படாதபாடு படுகிறது என்பதையே கருடாபுராணம் விளக்குகிறது.
