தைப்பூச நாள். வானத்து முழு நிலவு, தன் வண்ணக் கிரகணங்களைப் பாய்ச்சி, உலகை ஒளி வெள்ளத்தில் மிதக்கச் செய்கின்ற பவுர்ணமி தினம். அன்றைய தினம் வடலூரில் லட்சக்கணக்கான மக்கள், ஜோதி வழிபாடு செய்ய சத்திய ஞானசபையில் கூடுகின்றனர். அங்கு வடக்கு நோக்கிய ஜோதியை வணங்கும் மக்களுக்கு வலதுபுறம் நிலவு ஒளியும், இடதுபுறம் ஞாயிறு ஒளியும், எதிர்புறம் ஜோதி தரிசனமும் கிடைக்கிறது. ஒரு வகையில் இறைவனை முக்கண்ணனாக வழிபடும் முறையாகவும் இதைக் கொள்ளலாம்.
விழா என்ற தமிழ்சொல்லுக்கு, ‘விழித்திருந்து செய்வது’ என்று பொருள். ஒவ்வொரு மாதத்திலும் பவுர்ணமி எந்தெந்த நட்சத்திரத்தில் வருமோ, அந்த நாட்கள் எல்லாம் தமிழருக்கு திருவிழா நாட்கள்தான். குறிப்பாக சித்திரை பவுர்ணமி, வைகாசி விசாகம், கார்த்திகை தீபம், தைப்பூசம், மாசி மகம், பங்குனி உத்திரம் போன்றவை. இதே போல வானத்து நட்சத்திரங்களில், மிகுந்த ஒளியுடையவை கார்த்திகை, விசாகம், பூசம் ஆகியவை. இந்த மூன்று நட்சத்திரங் களும் தமிழ் மொழிக் கடவுளான முருகனுக்குரியவை. இவற்றை வைத்துப் பார்க்கும் போது, ஒளியும், இயற்கையுமே பண்டைய தமிழ் மக்களின் இறைவழிபாடாக இருந்திருப்பது தெரிகிறது.
அந்த வகையில் தைப்பூசத்தில் அருட்பெருஞ்ஜோதி என்னும் அணையாத தீபத்தை ஆண்டவனாக்கி, மக்களை வழிபட வேண்டினார் வள்ளலார். அவர் தான் நிறுவிய ஞான சபைக்குள்ளே திருவிளக்கை அறிவாகிய அருட்பெருஞ்ஜோதியாகவும், அதற்கு எதிரே உள்ள கண்ணாடியை மனமாகவும், அதற்கும் முன்னாள் உள்ள ஏழு திரைகளை மனமாயையாகவும் அமைத்துள்ளார். ஜீவகாருண்யத்தாலும், அருள் வழிபாட்டாலும் மனமாகிய கருங்கல் பாறை கசிந்து உருக உருக, அந்த மாயை திரைகள் ஏழும் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக நீக்கப்பட்டு, மனம் தூய்மையான கண்ணாடி போல் விளங்கும். அதன்வழியே அருட்பெருஞ்ஜோதி தரிசனத்தைக் கண்டு, ‘மரணமில்லாத பெருவாழ்வு’ அடைந்து பேரின்பம் பெறலாம்.
இந்த அருட்பெருஞ்ஜோதி வழிபாட்டில் ஒரு அரிய, பெரிய தத்துவம் மறைந்து கிடக் கிறது. நமது உடலில் மூலாதாரம், சுவாதிஷ்டானம், மணிபூரகம், அநாதகம், விசுத்தி, ஆக்ஞை, சகஸ்ராரம் என ஏழு ஆதாரங்கள் உள்ளன. இவற்றில் மூலாதாரத்தில் விநாயகரும், ஆறாவது ஆதாரமாகி ஆக்ஞை அல்லது புருவ மத்தியில் ஒளிக்கடவுளான முருகனும் உள்ளதாக சொல்கிறது வேதம். இந்த ஆக்ஞை சக்கரம் ஓர் ஒளி மையம். இது அண்ணாமலை தீபம் போல. கார்த்திகை தீபத்தின் போது மலை உச்சியில் தீபம் ஏற்றுவார்கள். நமது மூக்கு, மாலை மாதிரி. அதன் உச்சியில் (புருவ மத்தி) எரியும் நெருப்பே திருவண்ணாமலை தீபம். ஒரு யோகி ‘குண்டலினி சக்தி’யை, புருவ மத்திக்குக் கொண்டு வரும் போது, ஆக்ஞை என்ற சக்கரம் மலரத் தொடங்குகிறது. இதைத் தான் ‘கண்ணாலே புகை சிறிதும் காட்டாதே புருவக்கலை நடுவே விளங்குகின்ற கற்பூர விளக்கே’ என்கிறார் வள்ளலார்.
வள்ளலாருக்கு முன் தோன்றிய அருளாளர்களும் கூட இறைவனை ஒளி வடிவானவனாகவே கண்டனர். ‘உணர்தற் கரியதோர் சோதியனை’ என்று திருநாவுக்கரசரும், ‘அறிவரிய சோதியானே’ என்று திருஞானசம்பந்தரும், ‘சோதி எமமானை’ என்று சுந்தரரும், ‘ஆதியும் அந்தமும் இல்லாத அருட் பெருஞ்ஜோதி’ என்று மாணிக்கவாசகரும், ‘பேரொளியாய் பெருஞ்சுடராய்’ என திருமூலரும், ‘நந்தாச் சோதி’ என்று பட்டினத்தாரும் பாடியது, வள்ளலார் கூறிய அருட்பெருஞ்ஜோதியைத்தான்.
வடலூரின் தைப்பூச நாள், ஓர் உலக ‘ஒளி வழிபாடு’ தினமாகும். மண்ணால் செய்யப்பட்ட விளக்கில் சுடர் குடியேறினால் அது புனிதம் பெறுகிறது. அதை வணங்குகிறோம். உடம்பும் கூட மண்பாண்டமே. விளக்கு தீபம் இயல்பாக எரியும் போது, தீப ஒளியில் மூன்று விதமான சுடர்களைப் பார்க்கிறோம். உள் கருநீலம், சிவப்பு நிறம், அதன்மேல் மஞ்சள் நிறம். இதே போல் நம் தேகத்தில் விளங்கும் ஜோதியுள் மூன்று நிலைகள் உண்டு. ஒளி ஜீவனாகவும் (நட்சத்திரப் பிரகாசம்), உள்ளொளி ஆன்மாவாகவும் (சூரியப் பிரகாசம்), உள்ளொளியின் ஒளி, கடவுள் பிரகாசமாகவும் விளங்குகிறது.
உடம்பாகிய மண்பாண்டத்தை தூய்மை யாக்கி, ஒழுக்கம் என்ற எண்ணெய் ஊற்றி, உயிர் இரக்கம் என்ற திரியிட்டு, நமது உயிர்விளக்கை ஏற்றினால், நாமே இறைவனாவோம். இதுவே அத்வைத ஞானம்.
உயிர் நெருப்பின் சூடு எல்லோரிடமும் இருக்கிறது. இந்தத் தைப்பூசத் திருவிழாவில், உயிரிரக்க நெருப்பின் ஒளியை, அருள்நெறி என்னும் பெருநெறியாகிய தீக்குச்சியைக் கொண்டு ஏற்றுவோம். அருட்பெருஞ்ஜோதி என்ற அணையா தீபம், நம் மனக் கோவிலில் எழுந்தருள, உலகமெங்கும் வள்ளலாரின் மகாமந்திரம் ஒலிக்கட்டும்.
